Brazilië en de wet van Murphy

Wikipedia over de wet van Murphy: De wet van Murphy, toegeschreven aan Edward A. Murphy (1918–1990), luidt “if there’s any way they can do it wrong, they will” (als er een manier is waarop ze het verkeerd kunnen doen, zullen ze dat ook doen) of ook “Anything that can go wrong, will go wrong” (alles wat fout kan gaan, zal fout gaan).

Murphy was van beroep ruimtevaartingenieur die aan veiligheidskritische systemen werkte. Hij wilde met zijn uitspraak de nadelige kant van de wet van de grote aantallen illustreren: al is de kans op een ernstige menselijke fout bij het uitvoeren van een bepaalde procedure/handeling heel klein, als het risico maar vaak genoeg wordt gelopen, dan zal er vroeg of laat iemand een fout maken bij het uitvoeren van de procedure/handeling.

Hoewel de wet van Murphy in de volksmond nogal eens verward wordt met de wet van bedrog – als iets mis kan gaan, dan gaat het mis op het slechtst denkbare moment – heeft Murphy’s zoon Robert Murphy aangegeven dat zijn vaders werkelijke adagium als volgt luidde: “If there’s more than one way to do a job and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way.” (als er meerdere manieren zijn om iets te doen en een van die manieren eindigt rampzalig, dan zal iemand het op die manier doen).

Columnist Josias de Souza maakte een analyse van het huidige Brazilië, gebaseerd op de wet van Murphy, getiteld “De prioriteit van Brazilië bestaat erin om de wet van Murphy om te keren”. Hieronder het vertaalde artikel.

Het ontbreekt Brazilië aan drie belangrijke dingen: fatsoen, richting en ontwikkeling. Op 1 januari zal Michel Temer enkel nog een voedingsbron vormen voor de federale politie. Er komt een nieuwe “huurder” in het Palácio do Planalto. De corruptie zal niet verdwijnen, het licht zal nog niet verschijnen aan het eind van de tunnel noch zullen de 13 miljoen werklozen een arbeidscontract tekenen. Brazilië zal nog altijd een land zijn waar het nog allemaal moet gebeuren.

Het in elkaar storten van de huidige regering zorgde ervoor dat de demonisering van Temer tijdverlies werd. Op dit moment horen de presidentskandidaten te tonen aan de kiezers wat ze in hun mars hebben. Maar de meesten onder hen verspillen hun tijd aan woede en onzin. De conceptuele leegte is zo dramatisch dat een deel van de samenleving een democratie als onnodig begint te beschouwen. Het is alsof Brazilië veroordeeld werd om te leven onder de wet van Murphy.

Toen Fernando Henrique Cardoso (FHC) destijds aan de macht kwam, consolideerde hij het “Plano Real“, een opmerkelijke economische prestatie. Politiek gezien, paste hij een realpolitik toe, zich overgevend aan de “minst slechte oplossingen” voor elk probleem, i.s.m. het parlement. De PSDB vervormde zich. Toen Lula president werd, behield hij de peilers waarop de economie gebaseerd is en verdeelde het inkomen, maar kocht de steun af van dezelfde archaïsche groep die zich gevestigd had onder FHC, met geld. Dat leidde tot het mensalão schandaal, later het petrolão schandaal. Op een bepaald moment werd het clandestiene geld van kiescampagnes verward met persoonlijke doeleinden. En dat leverde een gevangeniscel op.

Onder invloed van de wet van Murphy kwam het nooit tot een toenadering tussen de PSDB en de PT. Samen gaven ze de voorkeur aan de vertraging. Het resultaat is ernaar. Lula had, na zijn presidentschap, er kunnen voor kiezen om zijn populariteit van 83% mee te nemen naar São Bernardo do Campo, om het daar allemaal rustig en stilletjes te laten ontdooien. Maar hij stuurde Dilma Rousseff naar Brasília en voegde Michel Temer toe als bonus. Een dubbele dosis wet van Murphy.

Temer zou er misschien niet in geslaagd hebben om zich te laten verkiezen als volksvertegenwoordiger. Maar het lot en verraders van het “petisme” maakten van hem een president. Hij had zijn historische rol kunnen invullen door een regering van notabelen, maar gaf er de voorkeur aan om de ministeries toe te wijzen aan twee soorten bondgenoten: zij die tot alles in staat zijn, en zij die tot niets in staat zijn. Hij nadert nu het einde van zijn termijn, omringd door assistenten van outlaws en met 4 zware lasten op zijn schouders: twee aanklachten en twee onderzoeken wegens corruptie. De wet van Murphy in het kwadraat.

Het Lava Jato proces verdeelde de politici in twee groepen: schuldigen en medeplichtigen. Het electoraat kan geen onschuldigen zien en verdeelde zich in twee groepen: de pessimisten en de wanhopigen. De eerste groep dikt het aantal nul- en blanco stemmen aan, de tweede groep dweept met het idee van een militair ingrijpen i.p.v. een stem te vormen, gebaseerd op de schandalen en de roofpartijen. Dit is de wet van Murphy in de “manu militari” versie.

Het ongeloof in de politiek is dusdanig gegroeid dat de democratische vrijheid de woede van idioten opwekt – zij die een democratie begrijpen als een regime waarin iedereen de vrijheid heeft om domme dingen te doen – zoals beledigingen uitwisselen, corrupten verdedigen en de terugkeer van het leger goedpraten, in sociale netwerken. De technologie ten dienste van de wet van Murphy.

De staking van de vrachtwagenbestuurders, een soort herhaling van de juni 2013 protesten, opgeheven tot grote hoogtes, bracht de verontwaardiging van de Braziliaanse burgers naar de oppervlakte. Een peiling van Datafolha onthulde dat 87% van hen akkoord ging met de gebruikte drukkingsmiddelen, het gebrek aan brandstoffen, levensmiddelen, medicijnen, vertragingen van operaties in ziekenhuizen, de angst van nierpatiënten omdat hun hemodialyses in het gedrang kwamen… Het lijkt erop dat de mensen chaos wilden veroorzaken opdat Brazilië een perfecte plaats zou worden om iets volkomen nieuws te ontwikkelen.

Het probleem bestaat erin dat de honger naar dit “nieuwe” gehinderd wordt door een wetgeving die de keuze van een ouderwets nationaal parlement oplegt. Velen vragen zich af wie de nieuwe president zal worden. Een tweede vraag dringt zich op: hoe zal het land vanaf 2019 bestuurd worden? Door mee te doen aan de redding van bepaalde presidentskandidaten met het gebruikelijke archaïsme, wordt de ramp bestendigd. Ofwel maakt Brazilië een komaf met de wet van Murphy, ofwel raakt het land dichter bij de middeleeuwen dan bij de Renaissance.

Josias de Souza

Het stuk van Josias de Souza zou kunnen samengevat worden in de uitspraak “Insanity is repeating the same mistakes and expecting different results”, toegewezen aan Albert Einstein.

Foto: Eurica Zimbres- Wikimedia Commons

#BraziliëNieuwsOnline #JosiasdeSouza #Murphy #FernandoHenriqueCardoso #PlanoReal #PT #MichelTemer #Lula #PSDB #DilmaRousseff